Ramptoerisme voor gevorderden

Vanmiddag ook wat tijd voor onszelf nadat we in de ochtend druk waren om het besluitvormingsproces binnen de afvaldienst te structureren. Goede sessie met goede resultaten tot grote tevredenheid van de dienstdirecteur maar ook van de managers direct onder hem.

Banda Aceh heeft een grote campagne opgezet om bezoekers te trekken: Visit Banda Aceh 2011. Ze mikken eigenlijk vooral op moslimbezoekers en propageren hun rijke spirituele leven. Twee journalisten die in korte broek ergens wilden eten, zijn daar weggejaagd dus aan het grote toerisme zijn ze nog niet toe.

Bij de campagne horen posters en plattegronden en als highlights op die citymaps tref je ook belangrijke Tsunami-overblijfselen aan. Vanmiddag in de auto erheen: de boot op het dak en het containerschip dat zes kilometer het land op werd geslingerd.

Hoewel het een belangrijke attractie moet worden, kon je onmogelijk het schip vinden als je het niet weet. De wegen in de gampongs zijn smal en het schip ligt verborgen middenin een gampong. Er is een invalidebaan gemaakt zodat je op het schip kunt kijken, hoewel die mij erg stijl lijkt. Parkeerruimte is er niet en het hek om het terrein wordt door de buurt gebruikt om de was te drogen.

Toch blijft het weten van de achtergrond indrukwekkend. De vissersboot is door de grote golf meegespoeld en heeft het leven kunnen redden van 59 mensen.

De andere boot, kent een parkeerplaats, een tentje om wat te drinken, twee toeristenwinkeltjes met geinig bedoelde T-shirts ("Humour is a serious Think" zegt het in één keer). Nergens toegangsbewijzen, altijd een bus voor een eigen bijdrage na afloop. Het schip is vrij hoog, kent een flink aantal lagen en dat is een bijkomende bijzonderheid: je kunt de stad goed bekijken. Overal om je heen de torens van de moskeeën en huizen en je ziet het museum en al.

Schokkend als je ziet hoe ver de zee ligt vanaf de boot. Het schip is zes kilometer het land in geslingerd. Onder de boot moeten nog stoffelijke resten van slachtoffers zijn, maar die zijn onmogelijk te bergen. Naast de boot is een memorialpark met een huis waar allerlei foto's hangen van wat men aantrof na de tsunami. Er wordt de kijker weer niets bespaard. Lichamen in verregaande staat van ontbinding. Massagraven etc.

Ik kan de mensen van Banda Aceh goed begrijpen dat ze mensen naar hun stad willen trekken, maar ik vind het toch lastig dat dat deels gebeurt met dit soort wanhoopsbeelden. Misschien hebben moslimtoeristen er wat minder last van omdat zij ervan overtuigd zijn dat de slachtoffers zijn overgegaan naar een betere wereld hierboven