Dacht ik gisteren iets mee te hebben gemaakt, vandaag werd dat dik overtroffen. Uren lang stortregen en dat van lauwwarm water. Straten staan direct blank, uitstappen uit de auto ging moeizaam. Dat is slecht voor de fotografie, ook omdat ik mijn camera niet aan teveel water wil blootstellen.
Voordat het zover was hebben we in de ochtend intensieve gesprekken gevoerd met het hoofd van de dienst, pak Iwan, en met de dame die verantwoordelijk is voor de 'socialisatie'. Boeiende gesprekken waarbij je telkens moet blijven doorvragen. Eerst krijg je een soort dooddoener als antwoord, dan een politiek correct antwoord en daarna begint met schoorvoetend meer te vertellen.
Tussen de middag aten we in een westers georiënteerde lunchroom, waar vrijwel geen bezoeker aanwezig was. Met het vertrek van de westerse hulptroepen uit Aceh, is er geen lunchroom meer die typisch westerse maaltijden presenteert. Spaghetti kent men wel en die smaakte echt goed. Net op het moment dat je denkt dat men er alles goed voor elkaar heeft, blijkt de handendroogmachine niet te werken en ergens is dat een geruststelling.
's Middags door de stad gereden om naar relevante afvalzaken te kijken: een pilotproject rond containers (puinhoop, maar dit terzijde), een timmerfabriekje die eerst meubels maakte van tsunami-afvalhout maar nu van het hout dat de Canadezen achterlieten toen er geen huizen meer gemaakt hoefden te worden, een plasticverwerkfabriek. Leerzaam!
Ook even in het in aanbouw zijnde huis geweest van onze begeleider Mirza. Mooi groot huis in een groene desa. Boven werd nog niet gebruikt omdat de trap nog niet klaar is. Kennis gemaakt met drie zonen en een zwangere echtgenote. Het was ontwapend mooi om even in iemands echte leven te mogen gluren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten