Seattle en de Muziek Ervaring

Met de bus drie kwartier vanuit de suburbs naar Downtown Seattle. De bus is ook het vervoermiddel voor arme sloebers en zo leren we de minder fraaie kanten van de grote stad zien. Aankomen in Westlake Center en dan wandelen naar de Space Needle voor een groots uitzicht over de stad. Ooit het hoogste punt van Seattle, maar nu alweer tweemaal overtroffen door nog hogere gebouwen.

Onderaan de Needle ligt een bijzonder arhitectonisch bouwwerk met daarin een soort popmuziek museum. Geschiedenis van de gitaar, geschiedenis van de beroemdste gitarist van Seattle Jimi Hendrix, de pakjes van the Supremes en volop gelegenheid om zelf muziek te maken. In een bijzondere jamsessie speel ik op bas met op de drums Sanne en op gitaar Anouk (en soms andersom). Wandelen door Seattle naar de haven, eten en dan met dezelfde bus terug. Uitgeput, maar met mooie herinneringen.

We're on the road to nowhere

Nog steeds kampen we met het tijdverschil. Vroeg wakker en soms lukt het om nog even te slapen. We breken op vandaag nadat we lekker hebben gezwommen in het binnenzwembad van de camping. Onderbroken door een bezoekje aan supermarkt Safeway waar we nu eenmaal een klantenpas van hebben, gaan we op weg naar Kent, een plaatsje net onder Seattle. Daar hebben we een plaats gereserveerd voor twee nachten. Morgen vroeg op om met de shuttle bus naar Seattle downtown te gaan.

Er is een Starbucks vlakbij de KOA-campground! Een doppio espresso scoren dus. Eén kilometer heen en één kilometer terug. Het is het waard. We eten een kiprijstgerecht dat Sanne maakt en daarna gaan Sanne en ik weer even zwemmen, maar nu in de buitenlucht. Wandelingetje met Annemieke door een natuurgebied waar 200 soorten dieren zich moeten ophouden. We zien een kraai en een konijntje: two out of twohundred, it's a start...

Kamperen in Burlington, Washington

Echt wel groot, zo'n camper. Achterin een slaapkamer voor vader en moeder. De twee dochters slapen boven de bestuurderscabine. Niet al te hoog dus ze stoten nogal eens hun hoofd 's nachts. Standaard een picknicktafel per plaats, dus wij kunnen lekker ontbijten buiten. Aan de linkerzijde zitten de aansluitingen voor stroom en stromend water. Dat laatste stroomde teveel, dus hebben we een goede slang gekocht en het bonnetje bewaard voor reclamering. TV-aansluiting is ook inbegrepen maar we hebben geen TV aan boord. Wel vier telefoons, twee Ipods en twee laptops. Toen Sanne ontdekte dat je de stroom kon omzetten van 20 naar 30 ampère deden de stopcontacten het ook en wordt er naar hartelust geladen.

Rustdag. Plannen waarheen, goed inrichten van de camper. Het weer twijfelt nog een beetje.

The Glass Town, Vancouver in one day

Vroeg gaan slapen, allemaal een paar uurtjes wakker vanwege het tijdverschil en om half acht op. Ontbijtspullen halen in de supermarkt en lekker in de eetkamer van ons appartement aan de broodjes, gekookte eieren en chocolademelk. Lekker rustig starten, energie opdoen voor de hele dag wandelen in Vancouver.

Robson Street over (eerste Starbucks espresso van mijn leven geproefd) en via Burrard street naar de Canada Place, het op een zeilschip lijkende congrescentrum. Crepes in Hastings street en vooral kijken naar de verschillende mensen die passeren. In Vancouver verveel je je geen moment. Het is zonnig achter een wolkenlaagje, lekker zacht en de mensen zijn aardig. Te aardig wellicht, ieder winkelmeisje wil weten hoe het met mij gaat vandaag. Ik onderdruk de neiging om over mijn suïcidale buien uit te wijden, dat zal ze wel niet bedoelen.

We belanden in Chinatown alwaar de armoede in de vorm van veel bedelaars je tegemoet komt. Op zijn Amerikaans een taxi aangehouden en ons terug laten brengen naar ons hotel om even bij te komen voordat het avondprogramma begint. Ben benieuwd wat we nu weer van onszelf moeten.

Al best wat dingetjes gekocht en het is pas de eerste dag: rugzak, T-shirts, CD van startende Canadese singer-songer writer meisje, Chinese munten, oorbellen, schitterende kaarten met Indiaanse Kunst én de lijmstift waarvoor we veel winkels waren afgeweest.

Reigers in Stanley Park, Vancouver

Met de auto naar Düsseldorf, wachten, wachten, boarden, vliegen en dan langs allerlei loketten met allerlei formulieren. Canadees geld uit de muur, ruime taxi regelen en dan naar het hotel. We logeren vlakbij Stanley Park, een groot en gemoedelijk park. Nadat we wat hebben gegeten in een soort Engelse pub, wandelen we terug en zien de bomen met heel veel reigernesten. Vanavond op tijd slapen om het tijdverschil in te halen...

Op reis naar Vancouver

Dit is een plaatje van 1996, veertien jaar geleden gingen we ook al een keer rondtrekken met de camper door de Verenigde Staten. Marije en Sanne staan hier te poseren in Monument Valley. Marije gaat deze keer niet mee, die blijft bij man Ronald en haar twee kindjes. Sanne (rechts) wel, hoewel ze daarvoor wel haar vriendin Marloes een tijd moet missen. Onze jongste dochter Anouk was er toen niet bij, die was twee jaar en te klein. Maar nu is ze zestien en gaat ze zeker mee!

De hondjes zijn ondergebracht. Jenna logeert in Hilversum bij de zwarte labrador Noa en Jopper logeert in Vaassen langs het Kanaal, in pension Shanai. Een lange periode want er is veel te zien voor ons daar. We starten in Vancouver om vandaar de camper op te halen en langzaam zuidwaarts te rijden, naar de staat Washington. Wat we willen gaan bekijken, weten we nog nauwelijks, ook omdat we het daar met elkaar nog niet over hebben gehad.

Maar eerst vliegen vanuit Düsseldorf over de Atlantische Oceaan tot vlak voor de Grote Oceaan. Ik hoop dat het helder weer is en ik wat fraaie luchtfoto's kan schieten vanuit de Airbus. Tijdverschil van negen uur, dus het wordt een hele lange dag...

Bloemen uit Azië (6)

Bloemen uit Azië (5)

Bloemen uit Azië (4)

Bloemen uit Azië (3)

Bloemen uit Azië (2)

Bloemen uit Azië (1)

Impressies van een bijzondere missie

Missie is voorbij. Tien intensieve dagen in Banda Aceh. Een weerzien voor mij en een heel prettig weerzien. Wat is er al veel veranderd in de vier jaar dat ik er niet ben geweest. Grote en kleine dingen. Men rookt aanzienlijk minder en niet meer overal. De wegen in de stad vertonen minder gaten, er staan minder bedelaars bij de verkeerslichten. Kwestie van of strenger optreden of, en dat hoop ik van harte, betere omstandigheden. Er zijn nog steeds aardbevingen, maar men schrikt niet meer van trillingen tussen 5 en 6 op de Schaal van Richter terwijl vier jaar geleden er nog blinde paniek uitbrak. Ik stond toen op straat en zag auto's van de kust racen en andere auto's naar de kust om mensen te halen. Absurd.

In veel opzichten is deze missie een soort revanche op de vorige. Daarvan bleef vooral de frustratie door mijn hoofd spoken, de dingen die je er niet kunt doen. Prettige reisgenoot, beter hotel en een betere aanpak in Banda Aceh hebben er voor gezorgd dat ik met een goed gevoel terugkijk op mijn verblijf. Ik tik dit zittend in de wachtruimte van de nieuwe luchthaven 'Sultan Iskandar Muda' van Banda Aceh. Mooi groot nieuw gebouw, helemaal klaar voor een toeristenstroom waarop men hoopt en die ze hevig zal laten schrikken.

Banda Aceh is een moslimbolwerk in Indonesië, veel strenggelovigen wonen hier, maar aansluiten op de rest van Indonesië brengt ook op dat vlak veranderingen. We rijden langs een coffeeshop in Banda Aceh, eentje waar ze naast 'kopi' ook internettijd verkopen. Voor een bakje troost kun je de hele dag on line zijn, ook op de tijd dat je in de moskee hoort te zijn om te bidden. Onze begeleider wijst op de aanwezigheid van een behoofddoekt meisje dat daar nog steeds achter een laptop zit en het is over zevenen terwijl om zeven uur men wordt verwacht in de moskee. Het is vrijdag en dan tellen de bidtijden extra zwaar. In het straatbeeld ook veel tienerjongens en meisjes dicht achter elkaar op de brommer: kan allemaal helemaal niet. Ik verwacht zelf dat er een maatschappelijke omwenteling op punt van uitbarsten staat in Banda Aceh en die heeft alles te maken met discipline en geloof. De televisie hier toont een wereldser beeld dan in Banda Aceh, en dat is Indonesische televisie: soaps, giechelige spelprogramma's met tieners, idols-achtige talentenjachten. Dat is hier allemaal te ontvangen en wordt getoond in elk restaurant. Reclame, subtiel als het soms kan zijn, van een hele mooie mevrouw die wel een hoofddoek opheeft maar waarvan je nog best heel veel haar ziet. En een wasmiddelenreclame waar jonge vrouwen zich graag laten adviseren door een betrouwbaar iemand met ervaring. De jonge vrouwen dragen geen hoofddoek, de beter wetende mevrouw wel. De marketeers zette in op degelijkheid van mensen die geloven zoals in onze cultuur vaak een oma of opa wordt ingezet om vanuit de natuurlijke autoriteit iets aan te bevelen.

Banda Aceh is veranderd en zal verder veranderen. Ze willen graag efficiënter gaan werken, maar eigenlijk hun eigen zeer flexibele manier van werken niet kwijt raken. We hebben meegemaakt dat in een paar dagen tijd een heel spektakel werd georganiseerd met 1500 leerlingen, tenten, toespraken, uitnodigingen, auto's, een dansgroep, een dichteres en natuurlijk gebed en voorzang tussendoor. Daar hebben wij een half jaar voor nodig, legt Marc uit aan onze collega's, vanwege planningen, budgetten en vergunningen, veel vergunningen. Maar efficiënter worden zonder mee te gaan in onze regeldwang ons strikte agendatechnieken is net zo onmogelijk als maagd blijven en kinderen willen krijgen. Ergens zal een balans gevonden moeten worden.

Mooie observaties kunnen doen. Het gebrek aan lust om te wandelen, de behoefte om toeristen te ontvangen maar eigenlijk niet gewend zijn om met blanke mensen (scheldwoord boelee) om te gaan. De gebruikelijke observaties zijn al doorgedrongen tot mijn systeem en vallen minder op: de becaks met een enorme stapel tuinbanken, het meervoudig vervoer op de brommer en daar horen hele kleine kindjes bij.

Banda Aceh maakt er een soort strijd van om beter te zijn dan buurgemeente (met enorm veel buitengebied Aceh Besar). De door de UN aangelegde straatverlichting ziet er overdag strak uit en in een mooie rechte lijn. 's Avonds blijkt dat men in de buurgemeente de stroom niet kan betalen en dat pas voorbij de gemeentegrens er ligt is. Dat zien we veel, de overdaad aan geschonken hulp was een eenmalige gift. Onderhoud en gebruik zijn daar niet in meegenomen. Straks zijn de geschonken vrachtwagens van de afvaldienst versleten en zitten ze opnieuw met een lastig probleem want er is geen geld apart gehouden voor afschrijvingen. Ingewikkelde machinerie uit Duitsland die het opgeeft staat werkloos te wachten. Nieuwe onderdelen moeten uit Duitsland komen en zijn veel te duur.

Vandaag gesproken met een Aziatische deskundige op het gebied van afvalmanagement in ontwikkelingslanden. Ook hij signaleerde dat men te lang afhankelijk blijft van de geldgevers en hij wil graag dat de overheden zichzelf sterker maken en elkaar helpen met het verbeteren van organisatie etc. De ontwikkelingslanden moeten iets opsteken en dan elkaar gaan helpen, is zijn mening. Hij zal gelijk hebben. Voorlopig komt collega Marc tenminste nog één keer naar Banda Aceh.

We gaan op weg naar Kuala Lumpur. Op eigen kosten de stad daar bekijken en dan in een nacht terugvliegen naar al onze geliefden...

Ramptoerisme voor gevorderden

Vanmiddag ook wat tijd voor onszelf nadat we in de ochtend druk waren om het besluitvormingsproces binnen de afvaldienst te structureren. Goede sessie met goede resultaten tot grote tevredenheid van de dienstdirecteur maar ook van de managers direct onder hem.

Banda Aceh heeft een grote campagne opgezet om bezoekers te trekken: Visit Banda Aceh 2011. Ze mikken eigenlijk vooral op moslimbezoekers en propageren hun rijke spirituele leven. Twee journalisten die in korte broek ergens wilden eten, zijn daar weggejaagd dus aan het grote toerisme zijn ze nog niet toe.

Bij de campagne horen posters en plattegronden en als highlights op die citymaps tref je ook belangrijke Tsunami-overblijfselen aan. Vanmiddag in de auto erheen: de boot op het dak en het containerschip dat zes kilometer het land op werd geslingerd.

Hoewel het een belangrijke attractie moet worden, kon je onmogelijk het schip vinden als je het niet weet. De wegen in de gampongs zijn smal en het schip ligt verborgen middenin een gampong. Er is een invalidebaan gemaakt zodat je op het schip kunt kijken, hoewel die mij erg stijl lijkt. Parkeerruimte is er niet en het hek om het terrein wordt door de buurt gebruikt om de was te drogen.

Toch blijft het weten van de achtergrond indrukwekkend. De vissersboot is door de grote golf meegespoeld en heeft het leven kunnen redden van 59 mensen.

De andere boot, kent een parkeerplaats, een tentje om wat te drinken, twee toeristenwinkeltjes met geinig bedoelde T-shirts ("Humour is a serious Think" zegt het in één keer). Nergens toegangsbewijzen, altijd een bus voor een eigen bijdrage na afloop. Het schip is vrij hoog, kent een flink aantal lagen en dat is een bijkomende bijzonderheid: je kunt de stad goed bekijken. Overal om je heen de torens van de moskeeën en huizen en je ziet het museum en al.

Schokkend als je ziet hoe ver de zee ligt vanaf de boot. Het schip is zes kilometer het land in geslingerd. Onder de boot moeten nog stoffelijke resten van slachtoffers zijn, maar die zijn onmogelijk te bergen. Naast de boot is een memorialpark met een huis waar allerlei foto's hangen van wat men aantrof na de tsunami. Er wordt de kijker weer niets bespaard. Lichamen in verregaande staat van ontbinding. Massagraven etc.

Ik kan de mensen van Banda Aceh goed begrijpen dat ze mensen naar hun stad willen trekken, maar ik vind het toch lastig dat dat deels gebeurt met dit soort wanhoopsbeelden. Misschien hebben moslimtoeristen er wat minder last van omdat zij ervan overtuigd zijn dat de slachtoffers zijn overgegaan naar een betere wereld hierboven

Rapat Kerja Kehumasan

Naast het verbeteren van de systeem voor afvalverwerking, heeft Apeldoorn ook afspraken met de gemeente Banda Aceh voor de organisatieontwikkeling van het gemeentehuis daar. En men is niet tevreden over hoe de afdeling Communicatie functioneert. Hele dag de hei op met de top van het bedrijf om over capaciteitsverbetering te praten. Ik mocht daar bij zijn, op uitnodiging van Herman Meijer natuurlijk.

We begonnen onze presentatie door het Whyteboard van de muur te halen en op twee stoelen te zetten. Grote ogen. Gelukkig was er een aardige collega die al onze zinnen vertaalden in het Bahasa Indonesia dus we konden snel tot de kern komen. Onderscheid maken in de verschillende aspecten van communicatie en daar mensen op trainen en verder zorgen dat de centrale afdeling overal linken heeft met de verschillende diensten. We hadden afgesproken dat we zeker drie punten wilden binnenhalen, maar aan het einde van de dag, na de middagworkshop hadden we er tien binnengehaald. Het ging bijna te gemakkelijk. We zijn dan ook erg benieuwd hoe het gaat met het vervolg.

Ook de dienstdirecteur van de afvaldienst, pak Iwan, was aanwezig en dat komt goed uit want morgenochtend ga ik hem ervan overtuigen dat hij met een communicatieplan voor de dienst moet gaan werken. Iemand benoemen die verantwoordelijk is voor de communicatie in zijn dienst, is vandaag al besloten door de hoogste baas, dus die is binnen.

Bijzonder om aanwezig te zijn bij zo'n werkconferentie. Bijzonder ook om zo ver weg een ringtoon te horen met de vogeltjesdans. Wat brengt Nederland de wereld toch veel mooie dingen. Jammer dat we straks alleen nog maar bekend zijn door die Van der Sloot en Wolfgang Wilders.

De 'Adipura' en dat al voor de tweede keer (2)

Hele scholen stonden langs de weg, een drumband met melodica-afdeling zelfs.

Verkeer op kruispunten werd stilgelegd en zelfs op de hoofdstraat was het even redelijk rustig.

De bobo's in besloten auto's, maar ook de mannen die het werk hebben gedaan gingen mee en lieten zich bejubelen. Eerlijk is eerlijk, dat maken ze niet vaak mee.

De 'Adipura' en dat al voor de tweede keer

Wat een feest vandaag in Banda Aceh. De burgemeester had uit handen van de President in Jakarta (zie op de achtergrond) de Adipura gekregen, beloning voor de schoonste middelgrote stad! En dat werd gevierd.

In kolonne naar het vliegveld om iedereen van het vliegtuig te halen en dan de stad door. Toegejuichd door honderden schoolkinderen. Daarna in het vernieuwde park, zang, dans, gebed en toespraken en dan foto's van de trofee. Heel veel foto's!

De boom die veel gezien heeft

Vandaag half werken en half een cultureel programma. In de ochtend naar DKK om meer voorstellen te schrijven en de presentatie voor het MT te vervolmaken. Omdat Mirza, onze begeleider, een afspraak had buiten het kantoor, was er geen koffie voor de harde werkers uit Holland en dat is afzien voor een ambtenaar.

Tegen alle gewoonten in, gingen we wandelen naar ons middagprogramma. Eerst een lunchstop bij de Pizzahut waar ze heerlijke pizza's serveerden. Evenals in Europa is zo'n fastfoodketen een geweldige ontmoetingsplek voor jonge mensen en die zaten er dus volop. Na de lunch op weg naar het gemeentehuis om in de kamer van collega Herman onze spullen achter te laten. Onderweg nog even binnen gewandeld in het warenhuis. Is altijd echt de moeite waard om daar even in te wandelen. Niet om iets aan te schaffen, maar om te kijken wat men zoal verkoopt. Hoofddoekjes voor de allerkleinsten, veel T-shirts (maar de maat L is mij al te krap), overhemden in de uitverkoop (en ze waren al niet zo heel erg duur). Een verdieping hoger verkoopt men Blokkerachtige spullen en speelgoed. Heel kleurrijk maar niet van een erg degelijke kwaliteit.

Doorwandelen in de warmte via de grote brug die je over de rivier brengt. Oversteken met gevaar voor eigen leven. Rood licht bij een kruispunt is niet een teken dat er gestopt wordt. Langs het monument van de trein die ooit Medan verbond met Banda Aceh en dan naar het gemeentehuis. Er wordt een grote nieuwe gebouw, in de vorm van een gigantisch schip, maar die is nog niet helemaal klaar.

Spullen wegzetten, mensen groeten en op weg naar het tsunamimuseum. Volgend jaar start de campagne voor het aantrekken van toeristen maar een logisch looppad van de grote moskee (trekpleister 1) naar het museum (trekpleister 2) is er niet. De ingang van het indrukwekkende gebouw vinden we ook pas na lang speuren, maar het zoeken wordt beloond door de fraaie architectuur van het museum. De expositie die over de tsunami gaat is meer dan indrukwekkend, er blijft de kijker niets bespaard en dat terwijl er ook kinderen rondlopen.

Videoschermen tonen beelden van mensen die hebben staan te filmen tijdens de aardbeving van 9 op de Schaal van Richter. Met zo'n kracht kun je echt niet meer blijven staan. Andere fragmenten tonen het bij elkaar verzamelen van lichamen. Ze worden afgedekt door spandoeken en ander voorliggend materiaal. Al het wrakhout op de rivier biedt sommigen een kans om zich te redden en ook dat is gefilmd. Het zijn surrealistische beelden van een al te grote werkelijkheid. Wat stiller dan anders verlaten we het museum, wandelen nog een rondje in het park er tegenover omdat ik potentiële foto's zie en gaan dan naar het gemeentehuis terug. Onderweg zie ik een boom die misschien wel meer bomen is, zo is hij met zichzelf verstrengeld. Ook deze boom is overlever van de tsunami en in ieder geval getuige. Net als alle mensen van Banda Aceh is hij gewoon verder gegaan met zijn leven: water halen van beneden, zonlicht van boven.

Vanavond eten in het eigen huis van Herman en daarna weer aan de slag. We zijn hier maar kort en er ligt veel werk.

Ceremonie bij het gouvernement van Aceh

Schoolkinderen hebben producten gemaakt van afval. Wij noemden dat vroeger 'knutselen' met waardeloos materiaal. Ik kreeg altijd lege closetrollen mee naar school én (uniek) boeken met oude behangstalen. Nu doen scholen dat nog fanatieker en er zijn zelfs wedstrijden in. Over de hele wereld zo blijkt nu.

Vanochtend extra vroeg opstaan want we mochten een ceremonie bijwonen voor de provinciale prijsuitreiking. Om acht uur zou het beginnen, maar dat bleek half negen want de 30 stond zo klein op de uitnodiging. Onze begeleider Mirza positioneerde ons aan een zijde waar niemand stond, lekker in het zicht van die ongeveer 100 mensen in uniform die de andere drie zijden van de rechthoek vormden. Achter zo'n rij wilden wij staan, maar dat bleek niet de bedoeling. Lang stonden we niet alleen. Kleurrijke uniformen van het belangrijke soort kwamen binnen, schudden de twee blanken dankbaar de hand en gingen naast ons staan. Lang wachten met ons colbertje aan. Wij wilden niet achterblijven in netgekleedheid, maar warm is het wel.

Scholen zouden een prijs krijgen, maar de kinderen werden buiten opgevangen. Hun geuniformeerde leerkrachten waren wel binnen, zij zouden de honneurs waarnemen namens de school, maar het duurde even voordat we bij dat onderdeel kwamen. De ceremonie werd afgenomen door de hoogste ambtelijke baas binnen de provincie, de sekda. De agenda werd voorgelezen en dan uitgevoerd. Er was zang met een religieuze intentie, gebed en de belangrijkste wetten werden voorgelezen. Er waren al drie kwartier voorbij toen de toespraak werd aangereikt aan de sekda en dat was er geen van de categorie kort, krachtig of levendig. De typisch Indonesische woorden werden onderbroken door bekende Engelse kreten als International en One Planet. Natuurlijk was al het goede werk niet mogelijk geweest zonder inspanningen van de hulp van de internationale donoren... De sekda keek onze kant uit en knikte onder het praten. Wat erg veel eer, maar het was niet het moment om tegen te sputteren, dus lieten Marc en ik het gelaten over ons komen.

Na de toespraak de prijsuitreiking waarbij de gelauwerden op een rij werden gezet en toen pas was er wat tijd voor de hoofdpersonen: de kinderen. Die wachten buiten braaf totdat de sekda naar buiten kwam en alle objecten ter hand nam om er iets over te zeggen. Duurde even want het waren er nogal wat. In de ogen van de kinderen een licht-geneerde blik als de sekda wat overdreven stond voor te doen waar het nieuwe voorwerp voor was. Kinderen zijn jonger dan wij, maar ze weten alles toch echt al.

Mooie ceremonie, hoewel lang stilstaan lastig is. Gelukkig werd het strakke protocol verbroken door een katje dat gewoon tussen iedereen doorliep. Later zag ik een lotgenoot van hem acrobatisch wandelen op de bovenste balustrade. Katten zijn maar dieren, maar ze weten alles.

Zondag zonder zon

Later gehaald dan we gedacht hadden, maar uiteindelijk hebben we koffie gedronken met de gemeentesecretaris van Banda Aceh, de hoogste baas van alle ambtenaren. Teuku Saiffudin was in zijn vrijetijdskleding en zo hadden wij hem nog nooit gezien. Bijpraten over onze taak in Banda Aceh en veel koffie drinken terwijl een scharminkelig katje onze aandacht afdwong.

Rest van de dag in het hotel zitten werken terwijl buiten de regen maar bleef vallen. Collega Herman kon er niet door rijden op zijn brommertje dus die verscheen te laat op ons werkdiner, maar we hebben het hem vergeven. Plannen maken voor de komende week en dan toch weer snel naar bed want morgen gaan we naar het kantoor van de Gobernor, de gouverneur!

Echte Tropische regenbuien

Dacht ik gisteren iets mee te hebben gemaakt, vandaag werd dat dik overtroffen. Uren lang stortregen en dat van lauwwarm water. Straten staan direct blank, uitstappen uit de auto ging moeizaam. Dat is slecht voor de fotografie, ook omdat ik mijn camera niet aan teveel water wil blootstellen.

Voordat het zover was hebben we in de ochtend intensieve gesprekken gevoerd met het hoofd van de dienst, pak Iwan, en met de dame die verantwoordelijk is voor de 'socialisatie'. Boeiende gesprekken waarbij je telkens moet blijven doorvragen. Eerst krijg je een soort dooddoener als antwoord, dan een politiek correct antwoord en daarna begint met schoorvoetend meer te vertellen.

Tussen de middag aten we in een westers georiënteerde lunchroom, waar vrijwel geen bezoeker aanwezig was. Met het vertrek van de westerse hulptroepen uit Aceh, is er geen lunchroom meer die typisch westerse maaltijden presenteert. Spaghetti kent men wel en die smaakte echt goed. Net op het moment dat je denkt dat men er alles goed voor elkaar heeft, blijkt de handendroogmachine niet te werken en ergens is dat een geruststelling.

's Middags door de stad gereden om naar relevante afvalzaken te kijken: een pilotproject rond containers (puinhoop, maar dit terzijde), een timmerfabriekje die eerst meubels maakte van tsunami-afvalhout maar nu van het hout dat de Canadezen achterlieten toen er geen huizen meer gemaakt hoefden te worden, een plasticverwerkfabriek. Leerzaam!

Ook even in het in aanbouw zijnde huis geweest van onze begeleider Mirza. Mooi groot huis in een groene desa. Boven werd nog niet gebruikt omdat de trap nog niet klaar is. Kennis gemaakt met drie zonen en een zwangere echtgenote. Het was ontwapend mooi om even in iemands echte leven te mogen gluren.

Hernieuwde kennismaking

Dit is het uitzicht uit het raam van onze werkkamer in het kantoor van de DKK. Een geheel nieuw kantoor overigens, de vorige keer dat ik hier was, werd er nog gebouwd. Veel bekende gezichten die graag luid lachend een hand komen schudden. De koffie is er weer lekker sterk en het is nog steeds lastig om een kopje zonder suiker te krijgen.

Het weerbeeld is hier tamelijk constant: heet en onbewolkt. Ik vind het dan ook aardig om het te voelen waaien en donkere wolken over te zien drijven. Regen is hier toch anders dan thuis op de Veluwe. Rond vijven het middagappèl op de voorplaats. Dat is hier de manier om aanwezigheid te toesten en een soort van discipline te stimuleren. Met een soort militaire vorm presenteert iemand het personeel aan degene die het appèl afneemt. Je voelt je een beetje een voyeur als je dit fotografeert maar ze vinden het geweldig. Vanochtend vroeg hebben we het collectieve gymnastieken voor alle ambtenaren gemist, maar we hebben beloofd volgende week er wel bij te zijn: om 7.00 uur al!

De gesprekken verlopen zoals verwacht. Tussen de taalkundige en culturele belemmeringen door proberen we een beeld te krijgen van communicatiestromen. Veel gaan er van boven naar beneden, slechts weinig andersom.

Reizen naar de andere kant van de wereld.

Het zijn 10.000 kilometer die je moet vliegen. En dan ben je nog maar in Kuala Lumpur. Schitterende moderne luchthaven, maar het wachten wordt er niet veel leuker van. Hoewel, de lange luie stoelen zitten beter dan die van het vliegtuig. De echte, verstikkende warmte voelen we pas als we het vliegtuig verlaten op het vliegveld van Medan. Het krioelt weer van de mensen die allemaal een eigen taak schijnen te hebben. Het ene na het andere poortje door, vingerafdrukcontrole bij de grens. De nieuwe technologie hebben ze pas twee weken. Een glasplaatje voor de vingers en een soort bolle webcam voor een foto. Veel lachende mensen, als je je maar aan de regels houdt...

Er gaat veel tijd heen met reizen en je bent ook nog eens uren kwijt door het tijdverschil. In Malaysia zes uur verschil, in Medan vijf uur. Gelukkig krijg je die weer een keer terug als je de andere kant op reist.

Collega Marc en ik hebben allebei onze laptop op schoot om via het internet de tijd te doden. Het duurt nog even voordat de koffers het laatste vliegtuig in mogen en daarna duurt het ook weer even totdat wij mogen... Ik hoop dat er op deze laatste vlucht nog wat smakelijks wordt geserveerd. Zal wel niet meer met bier of wijn zijn.