Vandaag half werken en half een cultureel programma. In de ochtend naar DKK om meer voorstellen te schrijven en de presentatie voor het MT te vervolmaken. Omdat Mirza, onze begeleider, een afspraak had buiten het kantoor, was er geen koffie voor de harde werkers uit Holland en dat is afzien voor een ambtenaar.
Tegen alle gewoonten in, gingen we wandelen naar ons middagprogramma. Eerst een lunchstop bij de Pizzahut waar ze heerlijke pizza's serveerden. Evenals in Europa is zo'n fastfoodketen een geweldige ontmoetingsplek voor jonge mensen en die zaten er dus volop. Na de lunch op weg naar het gemeentehuis om in de kamer van collega Herman onze spullen achter te laten. Onderweg nog even binnen gewandeld in het warenhuis. Is altijd echt de moeite waard om daar even in te wandelen. Niet om iets aan te schaffen, maar om te kijken wat men zoal verkoopt. Hoofddoekjes voor de allerkleinsten, veel T-shirts (maar de maat L is mij al te krap), overhemden in de uitverkoop (en ze waren al niet zo heel erg duur). Een verdieping hoger verkoopt men Blokkerachtige spullen en speelgoed. Heel kleurrijk maar niet van een erg degelijke kwaliteit.
Doorwandelen in de warmte via de grote brug die je over de rivier brengt. Oversteken met gevaar voor eigen leven. Rood licht bij een kruispunt is niet een teken dat er gestopt wordt. Langs het monument van de trein die ooit Medan verbond met Banda Aceh en dan naar het gemeentehuis. Er wordt een grote nieuwe gebouw, in de vorm van een gigantisch schip, maar die is nog niet helemaal klaar.
Spullen wegzetten, mensen groeten en op weg naar het tsunamimuseum. Volgend jaar start de campagne voor het aantrekken van toeristen maar een logisch looppad van de grote moskee (trekpleister 1) naar het museum (trekpleister 2) is er niet. De ingang van het indrukwekkende gebouw vinden we ook pas na lang speuren, maar het zoeken wordt beloond door de fraaie architectuur van het museum. De expositie die over de tsunami gaat is meer dan indrukwekkend, er blijft de kijker niets bespaard en dat terwijl er ook kinderen rondlopen.
Videoschermen tonen beelden van mensen die hebben staan te filmen tijdens de aardbeving van 9 op de Schaal van Richter. Met zo'n kracht kun je echt niet meer blijven staan. Andere fragmenten tonen het bij elkaar verzamelen van lichamen. Ze worden afgedekt door spandoeken en ander voorliggend materiaal. Al het wrakhout op de rivier biedt sommigen een kans om zich te redden en ook dat is gefilmd. Het zijn surrealistische beelden van een al te grote werkelijkheid. Wat stiller dan anders verlaten we het museum, wandelen nog een rondje in het park er tegenover omdat ik potentiële foto's zie en gaan dan naar het gemeentehuis terug. Onderweg zie ik een boom die misschien wel meer bomen is, zo is hij met zichzelf verstrengeld. Ook deze boom is overlever van de tsunami en in ieder geval getuige. Net als alle mensen van Banda Aceh is hij gewoon verder gegaan met zijn leven: water halen van beneden, zonlicht van boven.
Vanavond eten in het eigen huis van Herman en daarna weer aan de slag. We zijn hier maar kort en er ligt veel werk.
Indrukwekkend verhaal pap.
BeantwoordenVerwijderenSlaap lekker!