Ceremonie bij het gouvernement van Aceh

Schoolkinderen hebben producten gemaakt van afval. Wij noemden dat vroeger 'knutselen' met waardeloos materiaal. Ik kreeg altijd lege closetrollen mee naar school én (uniek) boeken met oude behangstalen. Nu doen scholen dat nog fanatieker en er zijn zelfs wedstrijden in. Over de hele wereld zo blijkt nu.

Vanochtend extra vroeg opstaan want we mochten een ceremonie bijwonen voor de provinciale prijsuitreiking. Om acht uur zou het beginnen, maar dat bleek half negen want de 30 stond zo klein op de uitnodiging. Onze begeleider Mirza positioneerde ons aan een zijde waar niemand stond, lekker in het zicht van die ongeveer 100 mensen in uniform die de andere drie zijden van de rechthoek vormden. Achter zo'n rij wilden wij staan, maar dat bleek niet de bedoeling. Lang stonden we niet alleen. Kleurrijke uniformen van het belangrijke soort kwamen binnen, schudden de twee blanken dankbaar de hand en gingen naast ons staan. Lang wachten met ons colbertje aan. Wij wilden niet achterblijven in netgekleedheid, maar warm is het wel.

Scholen zouden een prijs krijgen, maar de kinderen werden buiten opgevangen. Hun geuniformeerde leerkrachten waren wel binnen, zij zouden de honneurs waarnemen namens de school, maar het duurde even voordat we bij dat onderdeel kwamen. De ceremonie werd afgenomen door de hoogste ambtelijke baas binnen de provincie, de sekda. De agenda werd voorgelezen en dan uitgevoerd. Er was zang met een religieuze intentie, gebed en de belangrijkste wetten werden voorgelezen. Er waren al drie kwartier voorbij toen de toespraak werd aangereikt aan de sekda en dat was er geen van de categorie kort, krachtig of levendig. De typisch Indonesische woorden werden onderbroken door bekende Engelse kreten als International en One Planet. Natuurlijk was al het goede werk niet mogelijk geweest zonder inspanningen van de hulp van de internationale donoren... De sekda keek onze kant uit en knikte onder het praten. Wat erg veel eer, maar het was niet het moment om tegen te sputteren, dus lieten Marc en ik het gelaten over ons komen.

Na de toespraak de prijsuitreiking waarbij de gelauwerden op een rij werden gezet en toen pas was er wat tijd voor de hoofdpersonen: de kinderen. Die wachten buiten braaf totdat de sekda naar buiten kwam en alle objecten ter hand nam om er iets over te zeggen. Duurde even want het waren er nogal wat. In de ogen van de kinderen een licht-geneerde blik als de sekda wat overdreven stond voor te doen waar het nieuwe voorwerp voor was. Kinderen zijn jonger dan wij, maar ze weten alles toch echt al.

Mooie ceremonie, hoewel lang stilstaan lastig is. Gelukkig werd het strakke protocol verbroken door een katje dat gewoon tussen iedereen doorliep. Later zag ik een lotgenoot van hem acrobatisch wandelen op de bovenste balustrade. Katten zijn maar dieren, maar ze weten alles.